| | | | | | |
|
پر خود میکند طاوسی به دشت |
|
یک حکیمی رفته بود آنجا بگشت |
|
|
گفت طاوسا چنین پر سنی |
|
بیدریغ از بیخ چون برمیکنی |
|
|
خود دلت چون میدهد تا این حلل |
|
بر کنی اندازیش اندر وحل |
|
|
هر پرت را از عزیزی و پسند |
|
حافظان در طی مصحف مینهند |
|
|
بهر تحریک هوای سودمند |
|
از پر تو بادبیزن میکنند |
|
|
این چه ناشکری و چه بیباکیست |
|
تو نمیدانی که نقاشش کیست |
|
|
یا همیدانی و نازی میکنی |
|
قاصدا قلع طرازی میکنی |
|
|
ای بسا نازا که گردد آن گناه |
|
افکند مر بنده را از چشم شاه |
|
|
ناز کردن خوشتر آید از شکر |
|
لیک کم خایش که دارد صد خطر |
|
|
ایمن آبادست آن راه نیاز |
|
ترک نازش گیر و با آن ره بساز |
|
|
ای بسا نازآوری زد پر و بال |
|
آخر الامر آن بر آن کس شد وبال |
|
|
خوشی ناز ار دمی بفرازدت |
|
بیم و ترس مضمرش بگدازدت |
|
|
وین نیاز ار چه که لاغر میکند |
|
صدر را چون بدر انور میکند |
|
|
چون ز مرده زنده بیرون میکشد |
|
هر که مرده گشت او دارد رشد |
|
|
چون ز زنده مرده بیرون میکند |
|
نفس زنده سوی مرگی میتند |
|
|
مرده شو تا مخرج الحی الصمد |
|
زندهای زین مرده بیرون آورد |
|
|
دی شوی بینی تو اخراج بهار |
|
لیل گردی بینی ایلاج نهار |
|
|
بر مکن آن پر که نپذیرد رفو |
|
روی مخراش از عزا ای خوبرو |
|
|
آنچنان رویی که چون شمس ضحاست |
|
آنچنان رخ را خراشیدن خطاست |
|
|
زخم ناخن بر چنان رخ کافریست |
|
که رخ مه در فراق او گریست |
|
|
یا نمیبینی تو روی خویش را |
|
ترک کن خوی لجاج اندیش را |
|