| | | | | | |
|
بوالبشر کو علم الاسما بگست |
|
صد هزاران علمش اندر هر رگست |
|
|
اسم هر چیزی چنان کان چیز هست |
|
تا به پایان جان او را داد دست |
|
|
هر لقب کو داد آن مبدل نشد |
|
آنک چستش خواند او کاهل نشد |
|
|
هر که اول ممنست اول بدید |
|
هر که آخر کافر او را شد پدید |
|
|
اسم هر چیزی تو از دانا شنو |
|
سر رمز علم الاسما شنو |
|
|
اسم هر چیزی بر ما ظاهرش |
|
اسم هر چیزی بر خالق سرش |
|
|
نزد موسی نام چوبش بد عصا |
|
نزد خالق بود نامش اژدها |
|
|
بد عمر را نام اینجا بتپرست |
|
لیک ممن بود نامش در الست |
|
|
آنک بد نزدیک ما نامش منی |
|
پیش حق این نقش بد که با منی |
|
|
صورتی بود این منی اندر عدم |
|
پیش حق موجود نه بیش و نه کم |
|
|
حاصل آن آمد حقیقت نام ما |
|
پیش حضرت کان بود انجام ما |
|
|
مرد را بر عاقبت نامی نهد |
|
نی بر آن کو عاریت نامی نهد |
|
|
چشم آدم چون به نور پاک دید |
|
جان و سر نامها گشتش پدید |
|
|
چون ملک انوار حق در وی بیافت |
|
در سجود افتاد و در خدمت شتافت |
|
|
مدح این آدم که نامش میبرم |
|
قاصرم گر تا قیامت بشمرم |
|
|
این همه دانست و چون آمد قضا |
|
دانش یک نهی شد بر وی خطا |
|
|
کای عجب نهی از پی تحریم بود |
|
یا به تاویلی بد و توهیم بود |
|
|
در دلش تاویل چون ترجیح یافت |
|
طبع در حیرت سوی گندم شتافت |
|
|
باغبان را خار چون در پای رفت |
|
دزد فرصت یافت کالا برد تفت |
|
|
چون ز حیرت رست باز آمد به راه |
|
دید برده دزد رخت از کارگاه |
|
|
ربنا انا ظلمنا گفت و آه |
|
یعنی آمد ظلمت و گم گشت راه |
|
|
پس قضا ابری بود خورشیدپوش |
|
شیر و اژدرها شود زو همچو موش |
|
|
من اگر دامی نبینم گاه حکم |
|
من نه تنها جاهلم در راه حکم |
|
|
ای خنک آن کو نکوکاری گرفت |
|
زور را بگذاشت او زاری گرفت |
|
|
گر قضا پوشد سیه همچون شبت |
|
هم قضا دستت بگیرد عاقبت |
|
|
گر قضا صد بار قصد جان کند |
|
هم قضا جانت دهد درمان کند |
|
|
این قضا صد بار اگر راهت زند |
|
بر فراز چرخ خرگاهت زند |
|
|
از کرم دان این که میترساندت |
|
تا به ملک ایمنی بنشاندت |
|
|
این سخن پایان ندارد گشت دیر |
|
گوش کن تو قصهی خرگوش و شیر |
|