| | | | | | |
|
زن چو عاجز شد بگفت احوال را |
|
مردی آن رستم صد زال را |
|
|
شرح آن گردک که اندر راه بود |
|
یک به یک با آن خلیفه وا نمود |
|
|
شیر کشتن سوی خیمه آمدن |
|
وان ذکر قایم چو شاخ کرگدن |
|
|
باز این سستی این ناموسکوش |
|
کو فرو مرد از یکی خش خشت موش |
|
|
رازها را میکند حق آشکار |
|
چون بخواهد رست تخم بد مکار |
|
|
آب و ابر و آتش و این آفتاب |
|
رازها را می برآرد از تراب |
|
|
این بهار نو ز بعد برگریز |
|
هست برهان وجود رستخیز |
|
|
در بهار آن سرها پیدا شود |
|
هر چه خوردست این زمین رسوا شود |
|
|
بر دمد آن از دهان و از لبش |
|
تا پدید آید ضمیر و مذهبش |
|
|
سر بیخ هر درختی و خورش |
|
جملگی پیدا شود آن بر سرش |
|
|
هر غمی کز وی تو دل آزردهای |
|
از خمار می بود کان خوردهای |
|
|
لیک کی دانی که آن رنج خمار |
|
از کدامین می بر آمد آشکار |
|
|
این خمار اشکوفهی آن دانه است |
|
آن شناسد کاگه و فرزانه است |
|
|
شاخ و اشکوفه نماند دانه را |
|
نطفه کی ماند تن مردانه را |
|
|
نیست مانندا هیولا با اثر |
|
دانه کی ماننده آمد با شجر |
|
|
نطفه از نانست کی باشد چو نان |
|
مردم از نطفهست کی باشد چنان |
|
|
جنی از نارست کی ماند به نار |
|
از بخارست ابر و نبود چون بخار |
|
|
از دم جبریل عیسی شد پدید |
|
کی به صورت همچو او بد یا ندید |
|
|
آدم از خاکست کی ماند به خاک |
|
هیچ انگوری نمیماند به تاک |
|
|
کی بود دزدی به شکل پایدار |
|
کی بود طاعت چو خلد پایدار |
|
|
هیچ اصلی نیست مانند اثر |
|
پس ندانی اصل رنج و درد سر |
|
|
لیک بیاصلی نباشدت این جزا |
|
بیگناهی کی برنجاند خدا |
|
|
آنچ اصلست و کشندهی آن شی است |
|
گر نمیماند بوی هم از وی است |
|
|
پس بدان رنجت نتیجهی زلتیست |
|
آفت این ضربتت از شهوتیست |
|
|
گر ندانی آن گنه را ز اعتبار |
|
زود زاری کن طلب کن اغتفار |
|
|
سجده کن صد بار میگوی ای خدا |
|
نیست این غم غیر درخورد و سزا |
|
|
ای تو سبحان پاک از ظلم و ستم |
|
کی دهی بیجرم جان را درد و غم |
|
|
من معین میندانم جرم را |
|
لیک هم جرمی بباید گرم را |
|
|
چون بپوشیدی سبب را ز اعتبار |
|
دایما آن جرم را پوشیده دار |
|
|
که جزا اظهار جرم من بود |
|
کز سیاست دزدیم ظاهر شود |
|