| | | | | | |
|
این عجایب دید آن شاه جهود |
|
جز که طنز و جز که انکارش نبود |
|
|
ناصحان گفتند از حد مگذران |
|
مرکب استیزه را چندین مران |
|
|
ناصحان را دست بست و بند کرد |
|
ظلم را پیوند در پیوند کرد |
|
|
بانگ آمد کار چون اینجا رسید |
|
پای دار ای سگ که قهر ما رسید |
|
|
بعد از آن آتش چهل گز بر فروخت |
|
حلقه گشت و آن جهودان را بسوخت |
|
|
اصل ایشان بود آتش ز ابتدا |
|
سوی اصل خویش رفتند انتها |
|
|
هم ز آتش زاده بودند آن فریق |
|
جزوها را سوی کل باشد طریق |
|
|
آتشی بودند ممنسوز و بس |
|
سوخت خود را آتش ایشان چو خس |
|
|
آنک بودست امه الهاویه |
|
هاویه آمد مرورا زاویه |
|
|
مادر فرزند جویان ویست |
|
اصلها مر فرعها را در پیست |
|
|
آبها در حوض اگر زندانیست |
|
باد نشفش میکند کار کانیست |
|
|
میرهاند میبرد تا معدنش |
|
اندک اندک تا نبینی بردنش |
|
|
وین نفس جانهای ما را همچنان |
|
اندک اندک دزدد از حبس جهان |
|
|
تا الیه یصعد اطیاب الکلم |
|
صاعدا منا الی حیث علم |
|
|
ترتقی انفاسنا بالمنتقی |
|
متحفا منا الی دار البقا |
|
|
ثم تاتینا مکافات المقال |
|
ضعف ذاک رحمة من ذی الجلال |
|
|
ثم یلجینا الی امثالها |
|
کی ینال العبد مما نالها |
|
|
هکذی تعرج و تنزل دائما |
|
ذا فلا زلت علیه قائما |
|
|
پارسی گوییم یعنی این کشش |
|
زان طرف آید که آمد آن چشش |
|
|
چشم هر قومی به سویی ماندهست |
|
کان طرف یک روز ذوقی راندهست |
|
|
ذوق جنس از جنس خود باشد یقین |
|
ذوق جزو از کل خود باشد ببین |
|
|
یا مگر آن قابل جنسی بود |
|
چون بدو پیوست جنس او شود |
|
|
همچو آب و نان که جنس ما نبود |
|
گشت جنس ما و اندر ما فزود |
|
|
نقش جنسیت ندارد آب و نان |
|
ز اعتبار آخر آن را جنس دان |
|
|
ور ز غیر جنس باشد ذوق ما |
|
آن مگر مانند باشد جنس را |
|
|
آنک مانندست باشد عاریت |
|
عاریت باقی نماند عاقبت |
|
|
مرغ را گر ذوق آید از صفیر |
|
چونک جنس خود نیابد شد نفیر |
|
|
تشنه را گر ذوق آید از سراب |
|
چون رسد در وی گریزد جوید آب |
|
|
مفلسان هم خوش شوند از زر قلب |
|
لیک آن رسوا شود در دار ضرب |
|
|
تا زر اندودیت از ره نفکند |
|
تا خیال کژ ترا چه نفکند |
|
|
از کلیله باز جو آن قصه را |
|
واندر آن قصه طلب کن حصه را |
|