| | | | | | |
|
بعد ماهی خلق گفتند ای مهان |
|
از امیران کیست بر جایش نشان |
|
|
تا به جای او شناسیمش امام |
|
دست و دامن را به دست او دهیم |
|
|
چونک شد خورشید و ما را کرد داغ |
|
چاره نبود بر مقامش از چراغ |
|
|
چونک شد از پیش دیده وصل یار |
|
نایبی باید ازومان یادگار |
|
|
چونک گل بگذشت و گلشن شد خراب |
|
بوی گل را از که یابیم از گلاب |
|
|
چون خدا اندر نیاید در عیان |
|
نایب حقاند این پیغامبران |
|
|
نه غلط گفتم که نایب با منوب |
|
گر دو پنداری قبیح آید نه خوب |
|
|
نه دو باشد تا توی صورتپرست |
|
پیش او یک گشت کز صورت برست |
|
|
چون به صورت بنگری چشم تو دوست |
|
تو به نورش در نگر کز چشم رست |
|
|
نور هر دو چشم نتوان فرق کرد |
|
چونک در نورش نظر انداخت مرد |
|
|
ده چراغ ار حاضر آید در مکان |
|
هر یکی باشد بصورت غیر آن |
|
|
فرق نتوان کرد نور هر یکی |
|
چون به نورش روی آری بیشکی |
|
|
گر تو صد سیب و صد آبی بشمری |
|
صد نماند یک شود چون بفشری |
|
|
در معانی قسمت و اعداد نیست |
|
در معانی تجزیه و افراد نیست |
|
|
اتحاد یار با یاران خوشست |
|
پای معنیگیر صورت سرکشست |
|
|
صورت سرکش گدازان کن برنج |
|
تا ببینی زیر او وحدت چو گنج |
|
|
ور تو نگدازی عنایتهای او |
|
خود گدازد ای دلم مولای او |
|
|
او نماید هم به دلها خویش را |
|
او بدوزد خرقهی درویش را |
|
|
منبسط بودیم یک جوهر همه |
|
بیسر و بی پا بدیم آن سر همه |
|
|
یک گهر بودیم همچون آفتاب |
|
بی گره بودیم و صافی همچو آب |
|
|
چون بصورت آمد آن نور سره |
|
شد عدد چون سایههای کنگره |
|
|
گنگره ویران کنید از منجنیق |
|
تا رود فرق از میان این فریق |
|
|
شرح این را گفتمی من از مری |
|
لیک ترسم تا نلغزد خاطری |
|
|
نکتهها چون تیغ پولادست تیز |
|
گر نداری تو سپر وا پس گریز |
|
|
پیش این الماس بی اسپر میا |
|
کز بریدن تیغ را نبود حیا |
|
|
زین سبب من تیغ کردم در غلاف |
|
تا که کژخوانی نخواند برخلاف |
|
|
آمدیم اندر تمامی داستان |
|
وز وفاداری جمع راستان |
|
|
کز پس این پیشوا بر خاستند |
|
بر مقامش نایبی میخواستند |
|