| | | | | | |
|
مرد گفت اکنون گذشتم از خلاف |
|
حکم داری تیغ برکش از غلاف |
|
|
هرچه گویی من ترا فرمان برم |
|
در بد و نیک آمد آن ننگرم |
|
|
در وجود تو شوم من منعدم |
|
چون محبم حب یعمی و یصم |
|
|
گفت زن آهنگ برم میکنی |
|
یا بحیلت کشف سرم میکنی |
|
|
گفت والله عالم السر الخفی |
|
کافرید از خاک آدم را صفی |
|
|
در سه گز قالب که دادش وا نمود |
|
هر چه در الواح و در ارواح بود |
|
|
تا ابد هرچه بود او پیش پیش |
|
درس کرد از علم الاسماء خویش |
|
|
تا ملک بیخود شد از تدریس او |
|
قدس دیگر یافت از تقدیس او |
|
|
آن گشادیشان کز آدم رو نمود |
|
در گشاد آسمانهاشان نبود |
|
|
در فراخی عرصهی آن پاک جان |
|
تنگ آمد عرصهی هفت آسمان |
|
|
گفت پیغامبر که حق فرموده است |
|
من نگنجم هیچ در بالا و پست |
|
|
در زمین و آسمان و عرش نیز |
|
من نگنجم این یقین دان ای عزیز |
|
|
در دل ممن بگنجم ای عجب |
|
گر مرا جویی در آن دلها طلب |
|
|
گفت ادخل فی عبادی تلتقی |
|
جنة من رویتی یا متقی |
|
|
عرش با آن نور با پهنای خویش |
|
چون بدید آن را برفت از جای خویش |
|
|
خود بزرگی عرش باشد بس مدید |
|
لیک صورت کیست چون معنی رسید |
|
|
هر ملک میگفت ما را پیش ازین |
|
الفتی میبود بر روی زمین |
|
|
تخم خدمت بر زمین میکاشتیم |
|
زان تعلق ما عجب میداشتیم |
|
|
کین تعلق چیست با این خاکمان |
|
چون سرشت ما بدست از آسمان |
|
|
الف ما انوار با ظلمات چیست |
|
چون تواند نور با ظلمات زیست |
|
|
آدما آن الف از بوی تو بود |
|
زانک جسمت را زمین بد تار و پود |
|
|
جسم خاکت را ازینجا بافتند |
|
نور پاکت را درینجا یافتند |
|
|
این که جان ما ز روحت یافتست |
|
پیش پیش از خاک آن میتافتست |
|
|
در زمین بودیم و غافل از زمین |
|
غافل از گنجی که در وی بد دفین |
|
|
چون سفر فرمود ما را زان مقام |
|
تلخ شد ما را از آن تحویل کام |
|
|
تا که حجتها همی گفتیم ما |
|
که به جای ما کی آید ای خدا |
|
|
نور این تسبیح و این تهلیل را |
|
میفروشی بهر قال و قیل را |
|
|
حکم حق گسترد بهر ما بساط |
|
که بگویید ازطریق انبساط |
|
|
هرچه آید بر زبانتان بیحذر |
|
همچو طفلان یگانه با پدر |
|
|
زانک این دمها چه گر نالایقست |
|
رحمت من بر غضب هم سابقست |
|
|
از پی اظهار این سبق ای ملک |
|
در تو بنهم داعیهی اشکال و شک |
|
|
تا بگویی و نگیرم بر تو من |
|
منکر حلمم نیارد دم زدن |
|
|
صد پدر صد مادر اندر حلم ما |
|
هر نفس زاید در افتد در فنا |
|
|
حلم ایشان کف بحر حلم ماست |
|
کف رود آید ولی دریا بجاست |
|
|
خود چه گویم پیش آن در این صدف |
|
نیست الا کف کف کف کف |
|
|
حق آن کف حق آن دریای صاف |
|
کامتحانی نیست این گفت و نه لاف |
|
|
از سر مهر و صفا است و خضوع |
|
حق آنکس که بدو دارم رجوع |
|
|
گر بپیشت امتحانست این هوس |
|
امتحان را امتحان کن یک نفس |
|
|
سر مپوشان تا پدید آید سرم |
|
امر کن تو هر چه بر وی قادرم |
|
|
دل مپوشان تا پدید آید دلم |
|
تا قبول آرم هر آنچ قابلم |
|
|
چون کنم در دست من چه چاره است |
|
درنگر تا جان من چه کاره است |
|