| | | | | | |
|
بلعم با عور را خلق جهان |
|
سغبه شد مانند عیسی زمان |
|
|
سجدهی ناوردند کس را دون او |
|
صحت رنجور بود افسون او |
|
|
پنجه زد با موسی از کبر و کمال |
|
آنچنان شد که شنیدستی تو حال |
|
|
صد هزار ابلیس و بلعم در جهان |
|
همچنین بودست پیدا و نهان |
|
|
این دو را مشهور گردانید اله |
|
تا که باشد این دو بر باقی گواه |
|
|
این دو دزد آویخت از دار بلند |
|
ورنه اندر قهر بس دزدان بدند |
|
|
این دو را پرچم به سوی شهر برد |
|
کشتگان قهر را نتوان شمرد |
|
|
نازنینی تو ولی در حد خویش |
|
الله الله پا منه از حد بیش |
|
|
گر زنی بر نازنینتر از خودت |
|
در تگ هفتم زمین زیر آردت |
|
|
قصهی عاد و ثمود از بهر چیست |
|
تا بدانی کانبیا را نازکیست |
|
|
این نشان خسف و قذف و صاعقه |
|
شد بیان عز نفس ناطقه |
|
|
جمله حیوان را پی انسان بکش |
|
جمله انسان را بکش از بهر هش |
|
|
هش چه باشد عقل کل هوشمند |
|
هوش جزوی هش بود اما نژند |
|
|
جمله حیوانات وحشی ز آدمی |
|
باشد از حیوان انسی در کمی |
|
|
خون آنها خلق را باشد سبیل |
|
زانک وحشیاند از عقل جلیل |
|
|
عزت وحشی بدین افتاد پست |
|
که مر انسان را مخالف آمدست |
|
|
پس چه عزت باشدت ای نادره |
|
چون شدی تو حمر مستنفره |
|
|
خر نشاید کشت از بهر صلاح |
|
چون شود وحشی شود خونش مباح |
|
|
گرچه خر را دانش زاجر نبود |
|
هیچ معذورش نمیدارد ودود |
|
|
پس چو وحشی شد از آن دم آدمی |
|
کی بود معذور ای یار سمی |
|
|
لاجرم کفار را شد خون مباح |
|
همچو وحشی پیش نشاب و رماح |
|
|
جفت و فرزندانشان جمله سبیل |
|
زانک بیعقلند و مردود و ذلیل |
|
|
باز عقلی کو رمد از عقل عقل |
|
کرد از عقلی به حیوانات نقل |
|