| | | | | | |
|
مصطفی صبح آمد و در را گشاد |
|
صبح آن گمراه را او راه داد |
|
|
در گشاد و گشت پنهان مصطفی |
|
تا نگردد شرمسار آن مبتلا |
|
|
تا برون آید رود گستاخ او |
|
تا نبیند درگشا را پشت و رو |
|
|
یا نهان شد در پس چیزی و یا |
|
از ویش پوشید دامان خدا |
|
|
صبغة الله گاه پوشیده کند |
|
پردهی بیچون بر آن ناظر تند |
|
|
تا نبیند خصم را پهلوی خویش |
|
قدرت یزدان از آن بیشست بیش |
|
|
مصطفی میدید احوال شبش |
|
لیک مانع بود فرمان ربش |
|
|
تا که پیش از خبط بگشاید رهی |
|
تا نیفتد زان فضیحت در چهی |
|
|
لیک حکمت بود و امر آسمان |
|
تا ببیند خویشتن را او چنان |
|
|
بس عداوتها که آن یاری بود |
|
بس خرابیها که معماری بود |
|
|
جامه خواب پر حدث را یک فضول |
|
قاصدا آورد در پیش رسول |
|
|
که چنین کردست مهمانت ببین |
|
خندهای زد رحمةللعالمین |
|
|
که بیار آن مطهره اینجا به پیش |
|
تا بشویم جمله را با دست خویش |
|
|
هر کسی میجست کز بهر خدا |
|
جان ما و جسم ما قربان ترا |
|
|
ما بشوییم این حدث را تو بهل |
|
کار دستست این نمط نه کار دل |
|
|
ای لعمرک مر ترا حق عمر خواند |
|
پس خلیفه کرد و بر کرسی نشاند |
|
|
ما برای خدمت تو میزییم |
|
چون تو خدمت میکنی پس ما چهایم |
|
|
گفت آن دانم و لیک این ساعتیست |
|
که درین شستن بخویشم حکمتیست |
|
|
منتظر بودند کین قول نبیست |
|
تا پدید آید که این اسرار چیست |
|
|
او به جد میشست آن احداث را |
|
خاص ز امر حق نه تقلید و ریا |
|
|
که دلش میگفت کین را تو بشو |
|
که درین جا هست حکمت تو بتو |
|