| | | | | | |
|
هوش را توزیع کردی بر جهات |
|
مینیرزد ترهای آن ترهات |
|
|
آب هش را میکشد هر بیخ خار |
|
آب هوشت چون رسد سوی ثمار |
|
|
هین بزن آن شاخ بد را خو کنش |
|
آب ده این شاخ خوش را نو کنش |
|
|
هر دو سبزند این زمان آخر نگر |
|
کین شود باطل از آن روید ثمر |
|
|
آب باغ این را حلال آن را حرام |
|
فرق را آخر ببینی والسلام |
|
|
عدل چه بود آب ده اشجار را |
|
ظلم چه بود آب دادن خار را |
|
|
عدل وضع نعمتی در موضعش |
|
نه بهر بیخی که باشد آبکش |
|
|
ظلم چه بود وضع در ناموضعی |
|
که نباشد جز بلا را منبعی |
|
|
نعمت حق را به جان و عقل ده |
|
نه به طبع پر زحیر پر گره |
|
|
بار کن بیگار غم را بر تنت |
|
بر دل و جان کم نه آن جان کندنت |
|
|
بر سر عیسی نهاده تنگ بار |
|
خر سکیزه میزند در مرغزار |
|
|
سرمه را در گوش کردن شرط نیست |
|
کار دل را جستن از تن شرط نیست |
|
|
گر دلی رو ناز کن خواری مکش |
|
ور تنی شکر منوش و زهر چش |
|
|
زهر تن را نافعست و قند بد |
|
تن همان بهتر که باشد بیمدد |
|
|
هیزم دوزخ تنست و کم کنش |
|
ور بروید هیزمی رو بر کنش |
|
|
ورنه حمال حطب باشی حطب |
|
در دو عالم همچو جفت بولهب |
|
|
از حطب بشناس شاخ سدره را |
|
گرچه هر دو سبز باشند ای فتی |
|
|
اصل آن شاخست هفتم آسمان |
|
اصل این شاخست از نار و دخان |
|
|
هست مانندا به صورت پیش حس |
|
که غلطبینست چشم و کیش حس |
|
|
هست آن پیدا به پیش چشم دل |
|
جهد کن سوی دل آ جهد المقل |
|
|
ور نداری پا بجنبان خویش را |
|
تا ببینی هر کم و هر بیش را |
|