| | | | | | |
|
شوی گفتش چند جویی دخل و کشت |
|
خود چه ماند از عمر افزونتر گذشت |
|
|
عاقل اندر بیش و نقصان ننگرد |
|
زانک هر دو همچو سیلی بگذرد |
|
|
خواه صاف و خواه سیل تیرهرو |
|
چون نمیپاید دمی از وی مگو |
|
|
اندرین عالم هزاران جانور |
|
میزید خوشعیش بی زیر و زبر |
|
|
شکر میگوید خدا را فاخته |
|
بر درخت و برگ شب نا ساخته |
|
|
حمد میگوید خدا را عندلیب |
|
کاعتماد رزق بر تست ای مجیب |
|
|
باز دست شاه را کرده نوید |
|
از همه مردار ببریده امید |
|
|
همچنین از پشهگیری تا به پیل |
|
شد عیال الله و حق نعم المعیل |
|
|
این همه غمها که اندر سینههاست |
|
از بخار و گرد باد و بود ماست |
|
|
این غمان بیخکن چون داس ماست |
|
این چنین شد و آنچنان وسواس ماست |
|
|
دان که هر رنجی ز مردن پارهایست |
|
جزو مرگ از خود بران گر چارهایست |
|
|
چون ز جزو مرگ نتوانی گریخت |
|
دان که کلش بر سرت خواهند ریخت |
|
|
جزو مرگ ار گشت شیرین مر ترا |
|
دان که شیرین میکند کل را خدا |
|
|
دردها از مرگ میآید رسول |
|
از رسولش رو مگردان ای فضول |
|
|
هر که شیرین میزید او تلخ مرد |
|
هر که او تن را پرستد جان نبرد |
|
|
گوسفندان را ز صحرا میکشند |
|
آنک فربهتر مر آن را میکشند |
|
|
شب گذشت و صبح آمد ای تمر |
|
چند گیری این فسانهی زر ز سر |
|
|
تو جوان بودی و قانعتر بدی |
|
زر طلب گشتی خود اول زر بدی |
|
|
رز بدی پر میوه چون کاسد شدی |
|
وقت میوه پختنت فاسد شدی |
|
|
میوهات باید که شیرینتر شود |
|
چون رسن تابان نه واپستر رود |
|
|
جفت مایی جفت باید همصفت |
|
تا برآید کارها با مصلحت |
|
|
جفت باید بر مثال همدگر |
|
در دو جفت کفش و موزه در نگر |
|
|
گر یکی کفش از دو تنگ آید به پا |
|
هر دو جفتش کار ناید مر ترا |
|
|
جفت در یک خرد وان دیگر بزرگ |
|
جفت شیر بیشه دیدی هیچ گرگ |
|
|
راست ناید بر شتر جفت جوال |
|
آن یکی خالی و این پر مال مال |
|
|
من روم سوی قناعت دلقوی |
|
تو چرا سوی شناعت میروی |
|
|
مرد قانع از سر اخلاص و سوز |
|
زین نسق میگفت با زن تا بروز |
|