| | | | | | |
|
موسی و فرعون معنی را رهی |
|
ظاهر آن ره دارد و این بیرهی |
|
|
روز موسی پیش حق نالان شده |
|
نیمشب فرعون هم گریان بده |
|
|
کین چه غلست ای خدا بر گردنم |
|
ورنه غل باشد کی گوید من منم |
|
|
زانک موسی را منور کردهای |
|
مر مرا زان هم مکدر کردهای |
|
|
زانک موسی را تو مهرو کردهای |
|
ماه جانم را سیهرو کردهای |
|
|
بهتر از ماهی نبود استارهام |
|
چون خسوف آمد چه باشد چارهام |
|
|
نوبتم گر رب و سلطان میزنند |
|
مه گرفت و خلق پنگان میزنند |
|
|
میزنند آن طاس و غوغا میکنند |
|
ماه را زان زخمه رسوا میکنند |
|
|
من که فرعونم ز خلق ای وای من |
|
زخم طاس آن ربی الاعلای من |
|
|
خواجهتاشانیم اما تیشهات |
|
میشکافد شاخ را در بیشهات |
|
|
باز شاخی را موصل میکند |
|
شاخ دیگر را معطل میکند |
|
|
شاخ را بر تیشه دستی هست نی |
|
هیچ شاخ از دست تیشه جست نی |
|
|
حق آن قدرت که آن تیشه تراست |
|
از کرم کن این کژیها را تو راست |
|
|
باز با خود گفته فرعون ای عجب |
|
من نه دریا ربناام جمله شب |
|
|
در نهان خاکی و موزون میشوم |
|
چون به موسی میرسم چون میشوم |
|
|
رنگ زر قلب دهتو میشود |
|
پیش آتش چون سیهرو میشود |
|
|
نه که قلب و قالبم در حکم اوست |
|
لحظهای مغزم کند یک لحظه پوست |
|
|
سبز گردم چونک گوید کشت باش |
|
زرد گردم چونک گوید زشت باش |
|
|
لحظهای ماهم کند یک دم سیاه |
|
خود چه باشد غیر این کار اله |
|
|
پیش چوگانهای حکم کن فکان |
|
میدویم اندر مکان و لامکان |
|
|
چونک بیرنگی اسیر رنگ شد |
|
موسیی با موسیی در جنگ شد |
|
|
چون به بیرنگی رسی کان داشتی |
|
موسی و فرعون دارند آشتی |
|
|
گر ترا آید برین نکته سوال |
|
رنگ کی خالی بود از قیل و قال |
|
|
این عجب کین رنگ از بیرنگ خاست |
|
رنگ با بیرنگ چون در جنگ خاست |
|
|
اصل روغن ز آب افزون میشود |
|
عاقبت با آب ضد چون میشود |
|
|
چونک روغن را ز آب اسرشتهاند |
|
آب با روغن چرا ضد گشتهاند |
|
|
چون گل از خارست و خار از گل چرا |
|
هر دو در جنگند و اندر ماجرا |
|
|
یا نه جنگست این برای حکمتست |
|
همچو جنگ خر فروشان صنعتست |
|
|
یا نه اینست و نه آن حیرانیست |
|
گنج باید جست این ویرانیست |
|
|
آنچ تو گنجش توهم میکنی |
|
زان توهم گنج را گم میکنی |
|
|
چون عمارت دان تو وهم و رایها |
|
گنج نبود در عمارت جایها |
|
|
در عمارت هستی و جنگی بود |
|
نیست را از هستها ننگی بود |
|
|
نه که هست از نیستی فریاد کرد |
|
بلک نیست آن هست را واداد کرد |
|
|
تو مگو که من گریزانم ز نیست |
|
بلک او از تو گریزانست بیست |
|
|
ظاهرا میخواندت او سوی خود |
|
وز درون میراندت با چوب رد |
|
|
نعلهای بازگونهست ای سلیم |
|
نفرت فرعون میدان از کلیم |
|