| | | | | | |
|
حاجت خود گر نگفتی آن فقیر |
|
او بدادی و بدانستی ضمیر |
|
|
آنچ در دل داشتی آن پشتخم |
|
قدر آن دادی بدو نه بیش و کم |
|
|
پس بگفتندی چه دانستی که او |
|
این قدر اندیشه دارد ای عمو |
|
|
او بگفتی خانهی دل خلوتست |
|
خالی از کدیه مثال جنتست |
|
|
اندرو جز عشق یزدان کار نیست |
|
جز خیال وصل او دیار نیست |
|
|
خانه را من روفتم از نیک و بد |
|
خانهام پرست از عشق احد |
|
|
هرچه بینم اندرو غیر خدا |
|
آن من نبود بود عکس گدا |
|
|
گر در آبی نخل یا عرجون نمود |
|
جز ز عکس نخلهی بیرون نبود |
|
|
در تگ آب ار ببینی صورتی |
|
عکس بیرون باشد آن نقش ای فتی |
|
|
لیک تا آب از قذی خالی شدن |
|
تنقیه شرطست در جوی بدن |
|
|
تا نماند تیرگی و خس درو |
|
تا امین گردد نماید عکس رو |
|
|
جز گلابه در تنت کو ای مقل |
|
آب صافی کن ز گل ای خصم دل |
|
|
تو بر آنی هر دمی کز خواب و خور |
|
خاک ریزی اندرین جو بیشتر |
|