| | | | | | |
|
این جنایت بر تن و عرض ویست |
|
زخم بر رگهای آن نیکوپیست |
|
|
گرچه نفس واحدیم از روی جان |
|
ظاهرا دورم ازین سود و زیان |
|
|
تهمتی بر بنده شه را عار نیست |
|
جز مزید حلم و استظهار نیست |
|
|
متهم را شاه چون قارون کند |
|
بیگنه را تو نظر کن چون کند |
|
|
شاه را غافل مدان از کار کس |
|
مانع اظهار آن حلمست و بس |
|
|
من هنا یشفع به پیش علم او |
|
لا ابالیوار الا حلم او |
|
|
آن گنه اول ز حلمش میجهد |
|
ورنه هیبت آن مجالش کی دهد |
|
|
خونبهای جرم نفس قاتله |
|
هست بر حلمش دیت بر عاقله |
|
|
مست و بیخود نفس ما زان حلم بود |
|
دیو در مستی کلاه از وی ربود |
|
|
گرنه ساقی حلم بودی بادهریز |
|
دیو با آدم کجا کردی ستیز |
|
|
گاه علم آدم ملایک را کی بود |
|
اوستاد علم و نقاد نقود |
|
|
چونک در جنت شراب حلم خورد |
|
شد ز یک بازی شیطان روی زرد |
|
|
آن بلادرهای تعلیم ودود |
|
زیرک و دانا و چستش کرده بود |
|
|
باز آن افیون حلم سخت او |
|
دزد را آورد سوی رخت او |
|
|
عقل آید سوی حلمش مستجیر |
|
ساقیم تو بودهای دستم بگیر |
|