| | | | | | |
|
آن یکی میگفت خوش بودی جهان |
|
گر نبودی پای مرگ اندر میان |
|
|
آن دگر گفت ار نبودی مرگ هیچ |
|
که نیرزیدی جهان پیچپیچ |
|
|
خرمنی بودی به دشت افراشته |
|
مهمل و ناکوفته بگذاشته |
|
|
مرگ را تو زندگی پنداشتی |
|
تخم را در شوره خاکی کاشتی |
|
|
عقل کاذب هست خود معکوسبین |
|
زندگی را مرگ بیند ای غبین |
|
|
ای خدا بنمای تو هر چیز را |
|
آنچنان که هست در خدعهسرا |
|
|
هیچ مرده نیست پر حسرت ز مرگ |
|
حسرتش آنست کش کم بود برگ |
|
|
ورنه از چاهی به صحرا اوفتاد |
|
در میان دولت و عیش و گشاد |
|
|
زین مقام ماتم و ننگین مناخ |
|
نقل افتادش به صحرای فراخ |
|
|
مقعد صدقی نه ایوان دروغ |
|
بادهی خاصی نه مستیی ز دوغ |
|
|
مقعد صدق و جلیسش حق شده |
|
رسته زین آب و گل آتشکده |
|
|
ور نکردی زندگانی منیر |
|
یک دو دم ماندست مردانه بمیر |
|