| | | | | | |
| |
آن زمان حق بر عمر خوابی گماشت |
|
تا که خویش از خواب نتوانست داشت |
|
| |
در عجب افتاد کین معهود نیست |
|
این ز غیب افتاد بی مقصود نیست |
|
| |
سر نهاد و خواب بردش خواب دید |
|
کامدش از حق ندا جانش شنید |
|
| |
آن ندایی کاصل هر بانگ و نواست |
|
خود ندا آنست و این باقی صداست |
|
| |
ترک و کرد و پارسی‌گو و عرب |
|
فهم کرده آن ندا بی‌گوش و لب |
|
| |
خود چه جای ترک و تاجیکست و زنگ |
|
فهم کردست آن ندا را چوب و سنگ |
|
| |
هر دمی از وی همی‌آید الست |
|
جوهر و اعراض می‌گردند هست |
|
| |
گر نمی‌آید بلی زیشان ولی |
|
آمدنشان از عدم باشد بلی |
|
| |
زانچ گفتم من ز فهم سنگ و چوب |
|
در بیانش قصه‌ای هش‌دار خوب |
|
