| | | | | | |
|
تماشا میکند هر دم دلم در باغ رخسارش |
|
به کام دل همی نوشد می لعل شکر بارش |
|
|
دلی دارم، مسلمانان، چو زلف یار سودایی |
|
همه در بند آن باشد که گردد گرد رخسارش |
|
|
چه خوش باشد دل آن لحظه! که در باغ جمال او |
|
گهی گل چیند از رویش، گهی شکر ز گفتارش |
|
|
گهی در پای او غلتان چو زلف بیقرار او |
|
گهاز خال لبش سرمست همچون چشم خونخوارش |
|
|
از آن خوشتر تماشایی تواند بود در عالم |
|
که بیند دیدهی عاشق به خلوت روی دلدارش؟ |
|
|
چنان سرمست شد جانم ز جام عشق جانانم |
|
که تا روز قیامت هم نخواهی یافت هشیارش |
|
|
بهار و باغ و گلزار عراقی روی جانان است |
|
ز صد خلد برین خوشتر بهار و باغ و گلزارش |
|