فخرالدین عراقی (غزلیات)/ای دوست الغیاث! که جانم بسوختی

از ویکی‌نبشته
فخرالدین عراقی (غزلیات) از فخرالدین عراقی
(ای دوست الغیاث! که جانم بسوختی)
  ای دوست الغیاث! که جانم بسوختی فریاد! کز فراق روانم بسوختی  
  در بوته‌ی بلا تن زارم گداختی در آتش عنا دل و جانم بسوختی  
  دانم که: سوختی ز غم عشق خود مرا لیکن ندانم آنکه چه سانم بسوختی؟  
  می‌سوزیم درون و تو در وی نشسته‌ای پیدا نمی‌شود، که نهانم بسوختی  
  زاتش چگونه سوزد پروانه؟ دیده‌ای؟ ز اندیشه‌ی فراق چنانم بسوختی  
  سود و زیان من، ز جهان، جز دلی نبود آتش زدی و سود و زیانم بسوختی  
  تا کی ز حسرت تو برآرم ز سینه آه؟ کز آه سوزناک زیانم بسوختی  
  بر خاک درگه تو تپیدم بسی ز غم چو مرغ نیم کشته تپانم بسوختی  
  تا گفتمت که: کام عراقی ز لب بده کامم گداختی و زبانم بسوختی