| | | | | | |
|
چون سخن زان زلف و رخ گویی مگو از کفر و دین |
|
زان که هر جای این دو رنگ آمد نه آن ماند نه این |
|
|
نیست با زلفین او پیکار دارالضرب کفر |
|
نیست با رخسان او بیشاه دارالملک دین |
|
|
خود ز رنگ زلف و نور روی او برساختند |
|
کفر خالی از گمان و دین جمالی از یقین |
|
|
خاکپای و خار راهش دیده را و دست را |
|
توده توده سنبلست و دسته دسته یاسمین |
|
|
چون به کوی اندر خرامد آن چنان باشد ز لطف |
|
پای آن بت ز آستان چون دست موسی ز آستین |
|
|
چون نقاب از رخ براندازد ز خاتونان خلد |
|
بانگ برخیزد که: هین ای آفرینش آفرین |
|
|
لعبت چین خواندم او را و بد خواندم نه نیک |
|
لاجرم زین شرم شد رویم چو زلفش پر ز چین |
|
|
لعبت چین چون توان خواند آن نگاری را که هست |
|
زیر یک چین از دو زلفش صدهزار ار تنگ چین |
|
|
خود حدیث عاشقی بگذار و انصافم بده |
|
کافری نبود چنانی را صفت کردن چنین |
|
|
خط او را گر تو خط خوانی خطا باشد که نیست |
|
آن مگر دولت گیای خطهی روحالامین |
|
|
آسمان آن خط بر آن عارض نه بهر آن نوشت |
|
تا من و تو رنجه دل گردیم و آن بت شرمگین |
|
|
لیک چون دید آسمان کز حسن او چون آفتاب |
|
رامش و آرامش و آرایشست اندر زمین |
|
|
حسن را بر چهرهی او بنده کرد و بر نوشت |
|
آسمان از مشک بر گردش صلاحالمسلمین |
|
|
از دو یاقوتش دو چیز طرفه یابم در دو حال |
|
چون بگوید حلقه باشد چون خمش گردد نگین |
|
|
دل چو ز آن لب دور ماند گر بسوزد گو بسوز |
|
موم را ز آتش چه چاره چون جدا شد ز انگبین |
|
|
هر زمان گویی سنایی کیست خیز اندر نگر |
|
هم سنا و هم سنایی را در آن صورت ببین |
|
|
خود سنایی او بود چون بنگری زیرا بر اوست |
|
لب چو باقامت الف ابرو چو نون دندان چو سین |
|