| | | | | | |
| |
هر کو به راه عاشقی اندر فنا شود |
|
تا رنج وقت او همه اندر بلا شود |
|
| |
آری بدین مقام نیارد کسی رسید |
|
تا همتش بریده ز هر دو سرا شود |
|
| |
راهیست بلعجب که درو چون قدم زنی |
|
کمتر منازلش دهن اژدها شود |
|
| |
بی چون و بی چگونه رهی کاندر و قدم |
|
گاهی زمین تیره و گاهی سما شود |
|
| |
در منزل نخستین مردم ز نام و ننگ |
|
از روزگار مذهب و آیین جدا شود |
|
| |
هر کس نشان نیافت از این راه بر کران |
|
آن مرد غرقه گشته به دریا کجا شود |
|
| |
در کوی آدمی نتوان جست راه دین |
|
کاندر نسب عقیده‌ی مردم دو تا شود |
|
| |
زاندر که آمدی به همان بایدت شدن |
|
پس جز به نیستی نسب تو خطا شود |
|
| |
صحرا مشو که عیب نهانست در جهان |
|
ور عیب غیب گردد عاشق فنا شود |
|
