| | | | | | |
|
هر زمان از عشقت ای دلبر دل من خون شود |
|
قطرهها گردد ز راه دیدگان بیرون شود |
|
|
گر ز بی صبری بگویم راز دل با سنگ و روی |
|
روی را تن آب گردد سنگ را دل خون شود |
|
|
ز آتش و درد فراقت این نباشد بس عجب |
|
گر دل من چون جحیم و دیده چون جیحون شود |
|
|
بار اندوهان من گردون کجا داند کشید |
|
خاصه چون فریادم از بیداد بر گردون شود |
|
|
در غم هجران و تیمار جدایی جان من |
|
گاه چون ذوالکفل گردد گاه چون ذوالنون شود |
|
|
در دل از مهرت نهالی کشتهام کز آب چشم |
|
هر زمانی برگ و شاخ و بیخ او افزون شود |
|
|
تا تو در حسن و ملاحت همچنان لیلی شدی |
|
عاشق مسکینت ای دلبر همی مجنون شود |
|
|
خاک درگاه تو ای دلبر اگر گیرد هوا |
|
توتیای حور و چتر شاه سقلاطون شود |
|
|
ای شده ماه تمام از غایت حسن و جمال |
|
چاکر از هجران رویت «عادکالعرجون» شود |
|
|
آن دلی کز خلق عالم دارد امیدی به تو |
|
چون ز تو نومید گردد ماهرویا چون شود |
|
|
چون سنایی مدحتت گوید ز روی تهنیت |
|
لفظ اسرار الاهی در دلش معجون شود |
|