| | | | | | |
|
غلاما خیز و ساقی را خبر کن |
|
که جیش شب گذشت و باده در کن |
|
|
چو مستان خفته انداز بادهی شام |
|
صبوحی لعلشان صبح و سحر کن |
|
|
به باغ صبح در هنگام نوروز |
|
صبایی کرد و بر گلبن نظر کن |
|
|
جهان فردوسوش کن از نسیمی |
|
ز بوی گل به باغ اندر اثر کن |
|
|
ز بهر آبروی عاشقان را |
|
خرد را در جهان عشق خر کن |
|
|
صفا را خاوری سازش ز رفعت |
|
نشانرا در کسوفش باختر کن |
|
|
برآی از خاور طاعات عارف |
|
پس اندر اختر همت نظر کن |
|
|
چو گردون زینت از زنجیر زر ساز |
|
چو جوزا همت از تیغ کمر کن |
|
|
از آن آغاز آغاز دگر گیر |
|
وز آن انجام انجام دگر کن |
|
|
چو عشقش بلبلست از باغ جانت |
|
روان و عقل را شاخ شجر کن |
|
|
اگر خواهی که بر آتش نسوزی |
|
چو ابراهیم قربان از پسر کن |
|
|
ورت باید که سنگ کعبه سازی |
|
چو اسماعیل فرمان پدر کن |
|
|
برآمد سایه از دیوار عمرت |
|
سبک چون آفتاب آهنگ در کن |
|
|
برو تا درگه دیر و خرابات |
|
حریفی گرد و با مستان خطر کن |
|
|
چو بند و دام دیدی زود آنگه |
|
دف و دفتر بگیر از می حذر کن |
|
|
اگر اعقاب حسنت ره بگیرد |
|
سبک دفتر سلاح و دف سپر کن |
|
|
وگر خواهی که پران گردی از روی |
|
ز جان همچون سنایی شاهپر کن |
|