| | | | | | |
|
ساقیا مستان خواب آلوده را بیدار کن |
|
از فروغ باده رنگ رویشان گلنار کن |
|
|
لاابالی پیشهگیر و عاشقی بر طاق نه |
|
عشق را در کار گیر و عقل را بیکار کن |
|
|
گر ز چرخ چنبری از غم همی خواهی نجات |
|
دور باده پیش گیر و قصد زلف یار کن |
|
|
پنج حس و چار طبع از پنج باده برفروز |
|
وز دو گیتی دل به یکبار از خوشی بیزار کن |
|
|
دانشت بسیار باشد چونکه اندک می خوری |
|
دانشی کو غم فزاید از میش بردار کن |
|
|
ور ز راه پنج حس خواهی که یار آید ترا |
|
پنج باده نوش کن هر پنج در مسمار کن |
|
|
دوستار عشق گشتی دشمن جانان مشو |
|
چاکری می چون گرفتی بندگی خمار کن |
|
|
ور به عمر اندر به نادانی نشسته بودهای |
|
از زبان عاجزی یکدم یک استغفار کن |
|