| | | | | | |
|
تا نقش خیال دوست با ماست |
|
ما را همه عمر خود تماشاست |
|
|
آنجا که جمال دلبر آمد |
|
والله که میان خانه صحراست |
|
|
وانجا که مراد دل برآمد |
|
یک خار به از هزار خرماست |
|
|
گر چه نفس هوا ز مشکست |
|
ورچه سلب زمین ز دیباست |
|
|
هر چند شکوفه بر درختان |
|
چون دو لب دوست پر ثریاست |
|
|
هر چند میان کوه لاله |
|
چون دیده میان روی حوراست |
|
|
چون دولت عاشقی در آمد |
|
اینها همه از میانه برخاست |
|
|
هرگز نشود به وصل مغرور |
|
هر دیده که در فراق بیناست |
|
|
اکنون که ز باغ زاغ کم شد |
|
بلبل ز گل آشیانه آراست |
|
|
بر هر سر شاخ عندلیبیست |
|
زین شکر که زاغ کم شد و کاست |
|
|
فریاد همی کند که باری |
|
امروز زمانه نوبت ماست |
|