کلیات سعدی/مواعظ/آن را که جای نیست همه شهر جای اوست
۸ – ب
| آنرا که جای نیست همه شهر جای اوست | درویش هر کجا که شب آید[۱] سرای اوست | |||||
| بی‌خانمان که هیچ ندارد بجز خدای | او را گدا مگوی[۲] که سلطان گدای اوست | |||||
| مرد خدا بمشرق و مغرب غریب نیست | چندانکه[۳] میرود همه ملک خدای اوست | |||||
| آن کز توانگری و بزرگی و خواجگی | بیگانه شد بهر که رسد[۴] آشنای اوست | |||||
| کوتاه دیدگان[۵] همه راحت طلب کنند | عارف بلا، که راحت او در بلای اوست | |||||
| عاشق که[۶] بر مشاهدهٔ دوست دست یافت | در هر چه[۷] بعد از آن نگرد اژدهای اوست | |||||
| بگذار هرچه داری و بگذر که هیچ نیست | این پنج روزه عمر که مرگ[۸] از قفای اوست | |||||
| هر آدمی که کشتهٔ شمشیر عشق شد | گو غم مخور که ملک[۹] ابد خونبهای اوست | |||||
| از دست دوست هرچه ستانی شکر بود | سعدی رضای خود مطلب چون رضای اوست | |||||