کلیات سعدی/مواعظ/خرما نتوان خوردن ازین خار که کشتیم
۴۲ – ط
| خرما نتوان خوردن[۱] ازین خار که کشتیم | دیبا نتوان کردن[۲] ازین پشم که رشتیم | |||||
| بر حرف معاصی خط عذری نکشیدیم | پهلوی کبائر حسناتی ننوشتیم | |||||
| ما کشتهٔ نفسیم و بس آوخ که برآید | از ما بقیامت که چرا نفس نکشتیم | |||||
| افسوس برین عمر گرانمایه که بگذشت | ما از سر تقصیر و خطا درنگذشتیم | |||||
| دنیا که درو مرد خدا گل نسرشتست | نامرد که مائیم چرا دل بسرشتیم | |||||
| ایشان چو ملخ در پس زانوی ریاضت | ما مور میان بسته دوان بر در و دشتیم | |||||
| پیری و جوانی پی هم چون شب و روزند[۳] | ما شب شد و روز آمد و بیدار نگشتیم | |||||
| واماندگی اندر پس دیوار طبیعت | حیفست دریغا که در صلح بهشتیم[۴] | |||||
| چون مرغ برین کنگره تا کی بتوان خواند[۵] | یکروز نگه کن که برین کنگره خشتیم | |||||
| ما را عجب ار پشت و پناهی بود آنروز | کامروز کسی را نه پناهیم و نه پشتیم | |||||
| کر خواجه شفاعت نکند روز قیامت | شاید که ز مشاطه نرنجیم که زشتیم | |||||
| باشد که عنایت برسد ورنه مپندار | با این عمل دوزخیان کاهل بهشتیم | |||||
| سعدی مگر از خرمن اقبال بزرگان | یکخوشه ببخشند که ما تخم نکشتیم | |||||