کلیات سعدی/غزلیات/چو بلبل سحری برگرفت نوبت بام

از ویکی‌نبشته

۳۵۶– ق

  چو بلبل سحری برگرفت نوبت بام ز توبه خانهٔ تنهائی آمدم بر بام  
  نگاه میکنم از پیش رایت خورشید که میبرد[۱] بافق پرچم سپاه ظلام  
  بیاض روز برآمد چو ازدواج سیاه برهنه باز نشیند یکی سپیداندام  
  دلم بعشق گرفتار و جان بمهر گرو درآمد از درم آن دلفریب جان‌آرام  
  سرم هنوز چنان مست بوی آن نفسست که بوی عنبر و گل ره نمیبرد بمشام  
  دگر من از شب تاریک هیچ غم نخورم که هر شبی را روزی مقدرست انجام  
  تمام فهم نکردم که ارغوان و گلست در آستینش یا دست و ساعد گلفام  
  در آبگینه‌اش آبی که گر قیاس کنی ندانی آب کدامست و آبگینه کدام  
  بیار ساقی دریای مشرق و مغرب که دیر مست شود هر که مَی خورد بدوام  
  من آن نیم که حلال از حرام نشناسم شراب با تو حلالست و آب بیتو حرام  
  بهیچ شهر نباشد چنین شکر که توئی که طوطیان چو سعدی درآوری بکلام  
  رها نمیکند این نظم چون زره درهم که خصم تیغ تعنت برآورد ز نیام  


  1. میرود.