کلیات سعدی/غزلیات/چه لطیفست قبا بر تن چون سرو روانت

by سعدی

۱۴۹– ق، ب

	چه لطیفست قبا بر تن چون سرو روانت			آه اگر چون کمرم دست رسیدی بمیانت
	در دلم هیچ نیاید مگر اندیشهٔ وصلت			تو نه آنی که دگر کس بنشیند بمکانت
	گر تو خواهی که یکیرا سخن تلخ بگوئی			سخن تلخ نباشد چو بر آید بدهانت
	نه من انگشت نمایم بهواداری رویت			که تو انگشت نمائی و خلایق نگرانت
	دَرِ اندیشه ببستم قلم وهم شکستم			که تو زیباتر از آنی که کنم وصف و بیانت
	سرو را قامت خوبست و قمر را رخ زیبا			تو نه آنی و نه اینی که هم[۱] اینست و هم آنت
	ای رقیب ار نگشائی دَرِ دلبند برویم			اینقدر باز نمائی که دعا گفت فلانت
	من همه عمر برآنم که دعاگوی تو باشم			گر تو خواهی که نباشم تن من برخی جانت
	سعدیا چاره ثباتست و مدارا و تحمل			منکه محتاج تو باشم ببرم بار گرانت

---

1. اینی وهم.