کلیات سعدی/غزلیات/نظر از مدعیان بر تو نمی‌اندازم
۳۹۸– ط
| نظر از مدعیان بر تو نمی‌اندازم | تا نگویند که من با تو نظر می‌بازم | |||||
| آرزو میکندم در همه عالم صیدی | که نباشند رفیقان حسود انبازم | |||||
| درد پنهان فراقم ز تحمل بگذشت | ور نه از دل نرسیدی بزبان آوازم | |||||
| چون کبوتر بگرفتیم بدام سر زلف | دیده بردوختی از خلق جهان چون بازم | |||||
| بسرانگشت بخواهی دل مسکینان برد | دست واپوش که من پنجه نمی‌اندازم | |||||
| مطرب آهنگ بگردان که دگر هیچ نماند | که ازین پرده که گفتی بدر افتد رازم | |||||
| کس ننالید درین عهد چو من در غم دوست | که بآفاق نفس میرود از شیرازم | |||||
| چند گفتند که سعدی نفسی باز خود آی | گفتم از دوست نشاید که بخود پردازم | |||||