کلیات سعدی/غزلیات/من ایستاده‌ام اینک به خدمتت مشغول

از ویکی‌نبشته

۳۵۰– ط

  من ایستاده‌ام اینک بخدمتت مشغول مرا از آنچه که خدمت قبول یا نه قبول؟  
  نه دست با تو درآویختن نه پای گریز نه احتمال فراق و نه اختیار وصول  
  کمند عشق نه بس بود زلف مفتولت که روی نیز بکردی ز دوستان مفتول  
  من آنم ار تو نه آنی که بودی اندر عهد بدوستی که نکردم ز دوستیت عدول  
  ملامتت نکنم گر چه بیوفا یاری هزار جان عزیزت فدای طبع ملول  
  مرا گناه خودست ار ملامت تو برم[۱] که عشق بار گران بود[۲] و من ظلوم جهول  
  گر آنچه بر سر من میرود ز دست فراق علی التمام فروخوانم الحدیث یطول  
  ز دست گریه کتابت نمیتوانم کرد که مینویسم و در حال میشود مغسول  
  من از کجا و نصیحتکنان بیهده گوی؟ حکیم را نرسد کدخدائی[۳] بهلول  
  طریق عشق بگفتن نمیتوان آموخت مگر کسیکه بود در طبیعتش مجبول  
  اسیر بند غمت را بلطف خویش بخوان که گر بقهر[۴] برانی کجا شود[۵] مغلول  
  نه زور بازوی سعدی که دست قوت شیر سپر بیفکند از تیغ غمزهٔ مسلول  


  1. ار جفای دوست برم.
  2. گرانست.
  3. اعتراض بر.
  4. عنف.
  5. رود.