کلیات سعدی/غزلیات/رفیق مهربان و یار همدم

by سعدی

۳۵۳– ب

	رفیق مهربان و یار همدم			همه کس دوست میدارند و من هم
	نظر با نیکوان رسمیست معهود			نه این بدعت من آوردم بعالم
	تو گر دعوی کنی پرهیزگاری			مصدّق دارمت والله اعلم
	و گر گوئی که میل خاطرم نیست			من این دعوی نمیدارم مسلم
	حدیث عشق اگر گوئی گناهست			گناه اول ز حوّا بود و آدم[۱]
	گرفتار کمند ماهرویان			نه از مدحش خبر باشد نه از ذم
	چو دست مهربان بر سینهٔ ریش			بگیتی در ندارم[۲] هیچ مرهم
	بگردان ساقیا جام لبالب			بیاموز از فلک دور دمادم
	اگر دانی که دنیا غم نیرزد			بروی دوستان خوشباش و خرّم
	غنیمت دان اگر دانی که هر روز			ز عمر مانده روزی میشود کم
	منه دل بر سرای عمر سعدی			که بنیادش نه بنیادیست محکم[۳]
	برو شادی کن ای یار دل افروز			چو خاکت میخورد چندین مخور غم

---

1. تجدیدنظر: گناه اول حوا را بود و آدم
2. نباشد.
3. در نسخهٔ قدیمی این بیت در دو بیت و چنین است:

   	عمارت با سرای دیگر انداز			که دنیا را نه بنیادیست محکم
   	منه دل بر وفای دهر سعدی			نه از ضحاک ماندست و نه از جم