کلیات سعدی/غزلیات/دل هر که صید کردی نکشد سر از کمندت

by سعدی

۳۴– ق

	دل هر که صید کردی نکشد سر از کمندت			نه دگر امید دارد که رها شود ز بندت
	به خدا که پرده از روی چو آتشت برافکن			که باتفاق بینی دل عالمی سپندت
	نه چمن شکوفهٔ رست چو روی دلستانت			نه صبا صنوبری یافت چو قامت بلندت
	گرت آرزوی[۱] آنست که خون خلق ریزی			چکند که شیر گردن ننهد چو گوسفندت؟
	تو امیر ملک حسنی بحقیقت ای دریغا			اگر التفات بودی بفقیر مستمندت
	نه ترا بگفتم ای دل که سر وفا ندارد			بطمع ز دست رفتی و بپای درفکندت؟
	تو نه مَردِ عشق بودی خود ازین حساب سعدی			که نه قوّت گریزست و نه طاقت گزندت

---

1. اگرت توقّع.