کلیات سعدی/غزلیات/خورشید زیر سایه زلف چو شام اوست
۹۴– ب
| خورشید زیر سایهٔ زلف چو شام اوست | طوبی غلام قدّ صنوبر خرام اوست | |||||
| آن قامتست نی بحقیقت قیامتست | زیرا که رستخیز من اندر قیام اوست | |||||
| بر مرگ دل خوشست درین واقعه مرا | کب حیوة در لب یاقوت فام اوست | |||||
| بوی بهار میدمدم[۱] یا نسیم صبح | باد بهشت[۲] میگذرد یا پیام اوست | |||||
| دل عشوه میفروخت که من مرغ زیرکم | اینک فتاده در سر زلف چو دام اوست | |||||
| بیچاره مانده‌ام همه روزی بدام او | وینک[۳] فتاده‌ام بغریبی که کام اوست | |||||
| هر لحظه در برم دل از اندیشه خون شود | تا خود غلام کیست که سعدی غلام اوست | |||||