کلیات سعدی/غزلیات/تو با این لطف طبع و دلربایی

از ویکی‌نبشته

۵۰۲ – ب

  تو با این لطف طبع و دلربائی چنین سنگین دل و سرکش چرائی  
  بیکبار از جهان دل در تو بستم ندانستم که پیمانم نپائی  
  شب تاریک هجرانم بفرسود یکی از در درآی[۱] ای روشنائی  
  سری دارم مهیا بر کف دست که در پایت[۲] فشانم چون درآئی  
  خطای محض باشد با تو گفتن حدیث حسن خوبان خطائی  
  نگاری سخت محبوبی و مطبوع ولیکن سست مهر و بیوفائی  
  دلا گر عاشقی دایم بر آن باش که سختی بینی و جور آزمائی  
  و گر طاقت نداری جور مخدوم برو سعدی که خدمت را نشائی  


  1. یکی روز اندر آی، چو شمع از در درآی.
  2. سری دارم فدای خاک پایت، که در راهت.