کلیات سعدی/غزلیات/ای صورتت ز گوهر معنی خزینه‌ای
۴۹۶ – ب
| ای صورتت ز گوهر معنی خزینهٔ | ما را ز داغ عشق تو در دل دفینهٔ | |||||
| دانی که آه سوختگانرا اثر بود | مگذار نالهٔ که برآید ز سینه‌ٔ | |||||
| زیور همان دو رشتهٔ مرجان[۱] کفایتست[۲] | وز موی در کنار و برت عنبرینهٔ | |||||
| سر درنیاورم بسلاطین روزگار | گر من ز بندگان تو باشم کمینهٔ | |||||
| چشمی که جز بروی تو بر میکنم خطاست | وآندم که بیتو میگذرانم غبینهٔ | |||||
| تدبیر نیست جز سپر انداختن که خصم | سنگی بدست دارد و ما آبگینهٔ | |||||
| وآنرا روا بود که زند لاف مهر دوست | کز دل بدر کند همه مهری و کینهٔ | |||||
| سعدی بپاکبازی و رندی[۳] مثل نشد | تنها درین مدینه که در هر مدینهٔ | |||||
| شعرش چو آب در همه عالم چنان[۴] شده | کز پارس میرود بخراسان سفینهٔ | |||||