کلیات سعدی/غزلیات/آفرین خدای بر جانت

از ویکی‌نبشته

۱۴۵– ب

  آفرین خدای بر جانت که چه شیرین لبست و دندانت  
  هر کرا گم شدست یوسف دل گو ببین در چه زنخدانت  
  فتنه در پارس بر نمیخیزد مگر از چشمهای فتانت  
  سرو اگر نیز آمدی و شدی نرسیدی بگرد جولانت  
  شب تو روز دیگران باشد کافتابست در شبستانت  
  تا کی ای بوستان روحانی گله از دست بوستانبانت؟  
  بلبلانیم یک نفس بگذار تا بنالیم در گلستانت  
  گر هزارم جفا و جور کنی دوست دارم هزار چندانت  
  آزمودیم زور بازوی صبر وآبگینست پیش سندانت  
  تو وفا گر کنی و گر نکنی ما بآخر بریم پیمانت  
  مژده از من ستان بشادی وصل گر بمیرم بدرد هجرانت  
  سعدیا زنده عارفی باشی گر برآید درین طلب جانت