دیوان شمس/یار مرا عارض و عذار نه این بود

by مولوی

	یار مرا عارض و عذار نه این بود			باغ مرا نخل و برگ و بار نه این بود
	عهدشکن گشته‌اند خاصه و عامه			قاعده اهل این دیار نه این بود
	روح در این غار غوره وار ترش چیست			پرورش و عهد یار غار نه این بود
	سیل غم بی‌شمار بار و خرم برد			طمع من از یار بردبار نه این بود
	از جهت من چه دیگ می‌پزد آن یار			راتبه میر پخته کار نه این بود
	دام نهان کرد و دانه ریخت به پیشم			کینه نهان داشت و آشکار نه این بود
	ناصح من کژ نهاد و برد ز راهم			شرط امینی و مستشار نه این بود
	در چمن عیش خار از چه شکفته‌ست			منبت آن شهره نوبهار نه این بود
	شحنه شد آن دزد من ببست دو دستم			سایسی و عدل شهریار نه این بود
	مهل ندادی که عذر خویش بگویم			خوی چو تو کوه باوقار نه این بود
	می‌رسدم بوی خون ز گفت درشتش			رایحه ناف مشکبار نه این بود
	نوش تو را ذوق و طعم و لطف نه این بود			وان شتر مست خوش عیار نه این بود
	پیش شه افغان کنم ز خدعه قلاب			زر من آن نقد خوش عیار نه این بود
	شاه چو دریا خزینه‌اش همه گوهر			لیک شهم را خزینه دار نه این بود
	بس که گله‌ست این نثار و جمله شکایت			شاه شکور مرا نثار نه این بود