دیوان شمس/شاهدی بین که در زمانه بزاد
| شاهدی بین که در زمانه بزاد | بت و بتخانه را به باد بداد | |||||
| شاهدانی که در جهان سمرند | کس از ایشان دگر نیارد یاد | |||||
| از رخ ماه او چو ابر گشود | هفت گردون ز همدگر بگشاد | |||||
| همچو مهتاب شاخ شاخ آن نور | سوی هر روزنی درون افتاد | |||||
| تابشش چون بتافت بیشترک | جان‌ها را بخورد از بنیاد | |||||
| جان‌ها ذره ذره رقصان گشت | پیش خورشید جان‌ها دلشاد | |||||
| همچو پرواز شمس تبریزی | جمله پران که هر چه بادا باد | |||||